Zaterdag vond ik dat we een appeltaartdag verdient
hadden. Althans zo zou Ingrid van Ing-things de dag
noemen. Een dag waarop je iets te vieren hebt dus.
Wat was er te vieren: bij Tim waren vorige week een
stel plaatjes uit zijn voeten gehaald (kleine operatie),
Lotte kreeg allemaal mooie punten terug van de
proefwerkweek, Richard was goed bezig met een
nieuwe baan en ik.....ik genoot van de successen van
de rest van de familie.
Ik had een pak speculaas appeltaart gekocht. Die vond
ik wel passen bij deze tijd van het jaar; Sinterklaas.
Daarnaast houdt de hele familie van speculaas en van
appeltaart, dus twee vliegen in een klap. Het bakproces
was eigenlijk hetzelfde. Dat was makkelijk, want ik vind
het altijd leuk om appeltaart te bakken. Het is hier in huis
de enige taart die nooit mag ontbreken op een verjaardag.
Ook Max, het konijn, mocht meegenieten. Zij kreeg de
appelschillen. Het was wel grappig om te zien dat ze
de schillen helemaal niet zo lekker vond. Het waren
namelijk goudrenetten en deze dame is lekker sappige
elstarappels gewend. Die eet ze namelijk heerlijk op.
Konijnen hebben ook hun voorkeur denk ik, net als
mensen. Ik eet een goudrenet ook niet zo op en een
elstar wel. Ze heeft helemaal gelijk.
De appeltaart was lekker. Ze hebben allemaal
heerlijk gesmikkeld. We moeten maar gauw weer iets
vieren. Eigenlijk heb je helemaal geen reden nodig
om appeltaart of welke taart dan ook te bakken.
Gewoon als je er zin in hebt, is al goed genoeg.
Toch zoek ik altijd wel een reden, het hoeft niet,
maar het is ook niet moeilijk om er een te bedenken.
Fijne dag nog,
groet,
Marijke
