woensdag 1 maart 2017

Grenzen verleggen.


Gistermiddag ben ik gaan wandelen in de Oisterwijkse
bossen en vennen. Dat is op zich niet bijzonder, want dat
doe ik wel vaker. Wat het wel bijzonder maakte, was dat ik
in mijn eentje ging wandelen. Ik had een dag vrij en de rest
van de familie was werken / met oma op stap / carnaval vieren.
Ik had zin om te gaan wandelen, maar dat doe ik meestal
met Richard, het gezin of met een vriendin. En als ik alleen
ga dan is het een rondje dorp of een wandeling naar het
kasteel in de buurt. Ik ben dus een grens gaan verleggen,
want eigenlijk vind het helemaal niets om alleen door het
bos te wandelen. 
Toch heb ik het gedaan. Ik heb een dik uur en ruim 5500 stappen
(volgens mijn stappenteller) gelopen. Het eerste kwartier was
paraplu op / paraplu af, maar daarna heb ik de paraplu
alleen nog maar op gehad.
De regendruppels maakten verschillend lawaai op de paraplu.
Soms een licht geritsel, maar vaker een vrij hard lawaai.
Ik ben begonnen met een verhard stuk fietspad, maar toch
ben ik het bos ingegaan.  Regelmatig heb ik me mezelf
afgevraagd hoe ik het vond. Gek eigenlijk. Toch merkte ik dat
ik het niet de hele tijd fijn vond, maar dat het ook goed was.
Bang om te verdwalen was ik niet, omdat ik wel ergens ben
gaan wandelen waar ik de weg wel ken. Daarbij beschik ik
over een goed oriëntatievermogen. Het kwam allemaal goed. 



  


Ik had de auto op de parkeerplaats van Groot Speijck gezet
zodat ik na de wandeling een kop thee kon drinken. En dat
was ook een onderdeel van de ervaring, want wanneer zit ik
nu alleen in een café thee te drinken? Nooit! Eerst heb ik
een tijdje om mij heen zitten kijken, maar daarna ben ik een
tijdschrift gaan lezen. Het was even raar, maar ook dit was
goed.




Ik heb dus gedeeltelijk een grens verlegd, want ik vond het
niet de hele tijd prettig. Maar dan kun je je afvragen of het
de hele tijd goed moet zijn? Wel weet ik dat ik dit vaker ga
doen alleen, maar dan zou het fijn zijn als het weer iets beter
mee zou werken en er een lekker zonnetje staat.

Conclusie; een mens is nooit te oud om grenzen te verleggen.
groet,
Marijke

Geen opmerkingen:

Een reactie posten