Aardperen.

Bij ons in de buurt, net buiten het dorp, fietsten we langs

een boerderij waar buiten een oude tuinstoel stond met

daarop een krat met aardperen. Ik had er werkelijk nog

nooit van gehoord en had ook geen idee wat het precies

waren. Je kon de aardperen gratis meenemen en het

advies was: schillen, koken en opeten.

Nu ben ik altijd wel in voor iets nieuws, dus wij namen er

een aantal mee naar huis en ik ging googelen wat het nu

eigenlijk waren. Daarbij vond ik:

De aardpeer is een zonnebloemachtige (Heliantus tuberosus),

 die oorspronkelijk uit Noord-Amerika afkomstig is. In Nederland

 blijkt deze groente ook uitstekend te groeien. Soms wordt hij

zelfs als onkruid bestempeld. Boven de grond ontwikkelen

 aardperen stengels van wel drie meter hoog, en gele bloemen

 die duidelijk verwant zijn aan zonnebloemen. Het loof is evenwel

 niet eetbaar; de aardpeer wordt gehouden om zijn wortelknollen.

Ook las ik ergens dat je deze vergeten groenten moest

schillen en vervolgens in water met citroensap moest leggen,

zodat ze niet zouden verkleuren. Dat heb ik gedaan en

vervolgens in stukjes gesneden en gekookt.

Natuurlijk kun je er van alles mee doen in gerechten, maar ik

koos ervoor om ze naturel te proeven. Dat proeven hebben

we allemaal gedaan. Het was wat vreemd, wat notig en

eigenlijk best wel lekker.

Het is toch geweldig om dat zo op deze manier uit te proberen.

Met z'n allen iets nieuws uit te proberen en dan met samen

keuren en er iets van vinden. De aardperen werden goed

gekeurd, maar hoefden niet een wekelijks maaltijdonderdeel

te worden. Maar we hebben wel iets nieuws geleerd.

groet,

Marijke