Toen wij tien jaar geleden in dit huis kwamen wonen, stonden
er in de tuin een heel stel hele grote coniferen. Zowel tussen
de buren en ons als tussen de buren en de achterburen.
De laatste rij coniferen is er vorig jaar uitgehaald en daar
kwam een mooie schutting voor terug. De rij van ons heeft
er langer gestaan, maar een paar weken geleden was het
zover. Er kwamen een paar grote voertuigen en vier man
sterk. Het was echt geweldig om te zien hoe ieder van de
vier een eigen taak had en hoe snel en vakkundig de grote
coniferen werden verwijderd. Er werd een stuk afgezaagd,
dat ging over het huis heen, werd op het grasveld voor het
huis gelegd, eerst werden de zijtakken verwijderd, toen in
stukken gezaagd en vervolgens in de container gedaan.
Je geloofd het niet, maar in ongeveer twee uur waren ze
klaar. Vervolgens werden de stukken die nog in de grond
zaten verpulverd en weg waren de bomen.
Het resultaat is ongelofelijk. Het uitzicht dat we erbij hebben,
de troep die uit de bomen viel zijn we kwijt, de vogelpoep
van de duiven (die steeds in de bomen zaten) is verdwenen.
Als je nu onder de douche staat, kun je heel ver kijken.
We hebben wel nog een aandenken aan de bomen, namelijk
een DIY met een stuk boomstam van de coniferen. Eén van
de mannen was zo aardig om een stammetje in acht
stukken te zagen voor mij.
En sinds twee weken staat er een schutting!. Mooi en rustig.
De bedoeling is dat er in het najaar nog vier boompjes
worden gepland. Twee aan onze kant en twee aan de kant
van de buren. Rustige boompjes die niet te hoog komen, maar
waardoor de buren toch het gevoel hebben dat ze iets
vrijer in hun tuin zitten. Want nu alle twaalf-meter-hoge
coniferen weg zijn, zien zij een stel huizen.
Wij gaan eens rustig nadenken wat we met de nieuwe
border gaan doen en hoe we de tuin gaan aanpakken.
Maar het uitzicht....... dat hebben we, ook al heeft het
tien jaar geduurd en ging het in etappes.
Geduld is een schone zaak.
groet,
Marijke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten